empacho

Sa sobrang gutom, hahanap ka ng makakain.
Kahit di ganun kasarap, lalasapin mo ito na parang paborito mong pagkain.
Bawat subo, bawat kagat, talagang malinamnam.

Malas mo lang kung ang makain mo'y hilaw pa.
Kung sa bagay, pwede naman daw ang half-cooked.
Pero di ka naman banyaga para masanay kumain hindi luto.

Pag hindi nabantayan ang niluluto, sunog kang bata ka!
Kung sa kanin, ok lang ang medyo tutong. Pero pag prito o inihaw, uling na lang iulam mo.
Natuyo na ang sabaw ng nilaga, buti pa utak mo sabaw.

Malubha kung pagkain na ni muning at bantay' pinatos pa.
Makiamoy ka na lang kasi sa kapit bahay.
Ngunit miserable ka nang talaga kung pati panis nilantakan mo pa!

Anumang pagkain ang kinain mo,
Kailangan mo itong nguyain at lulunin, sa gano'y may mapala ka.
Ingat lang pre, baka di ka matunawan.

This is so freakin' hilarious

Gullibility is a failure of social intelligence in which a person is easily tricked or manipulated into an ill-advised course of action. It is closely related to credulity, which is the tendency to believe unlikely propositions that are unsupported by evidence.

Classes of people especially vulnerable to exploitation due to gullibility include children, the elderly, and the developmentally disabled.

I'm no longer a child, neither am  I an elderly. That just made me realize how developmentally disabled I am. I knew it! Lol

Caramel Macchiato with Extra Shot

strong and hot

deep but dark

bitter yet sweeter

creamy and yummy

pricey but worth'it

grande yet venti

sexy and strange

reserved but open

dreamer yet awake

a princess and a pauper

alone but a fighter

apart yet together

Espresso is the extra

The shot that gives me supra

My heart is in eureka

Mare - Mare!

BABALA: Ang susunod na tala ay nakakasira ng bait. Wag maniwala kung ayaw sumabit!

Dalawa lang ang kasariang kinamulatan nang marami, babae at lalaki. Ngunit aminin man natin o hindi, ang takbo ng mundo ay nagbabago. Ang bawat ideya ay nanganganak ng bagong konsepto. At ang bawat konsepto ay nagbubunga ng kakaibang kaalaman. Kasabay ng mga ito, ang pag-usbong nga tinatawag nilang ikatlong uri (third sex). Ngayon ay hindi na lamang babae at lalaki. Mayroon na ring bakala at tomboy.

May mga umapila pa nga na hindi raw dapat ikatlong uri ang bansag sa kanila. Kapag sinabi daw kasing Ikatlo, ibig sabihin may una at ikalawa. Animo’y parang rango o antas ng kakayanan, gayung isinusulong nga naman ang pagkakapantay-pantay sa lipunang sira ang timbangan. 

Habang nagkakaisip ako, alam kong hindi lang babae ang lalaki ang mayroon sa mundo. Natutunan ko ding maging bukas sa ideya na mayroon ngang mga bakla at tomboy. Ngunit sa aking hindi naman masyadongpagtanda, natuklasan kong hindi lang apat. Mantakin mo ang pagka creative ng mga tao, ang isa ay nagsanga pa sa iba’t ibang uri?

Tomboy. TBird. Tivoli. Tibo. Obit. Ka-on. Staradidi. Butch. Soft Butch. Femme. Pink. Blue. Shutanginemes-di-ko-na-alam-ang-iba-pang-tawag-sa-kanila! Sa madaling salita, silang mga Lesbyana. (present!)

Oo, masalimuot ang mundong ito, pero hindi ko na kailangang mag-aral ng sikolohiya o sosyolohika, (Kung tama man ang pagsasaling wika ko sa psycology at sociology. Haha!) para lang maintindihan sila. Sabi nga, you need to be like them, to understand them. Sabi nga sa isang pelikula, “I don’t have to understand the market, because I am the market.” Lol!

In no specific order, gusto ko lang ipaalam, ayon sa aking obserbasyon, ang iba’t ibang uri nila. Kayo na ang kumilala. Mayroong bihis lalake. Gupit lalake. Amoy lalake. Itsurang lalake. At pinipilit maging ugaling lalake, pero alam naman nating lahat na babae pa rin! Sila yung mga tipo na, given a chance, would really swap the scorpion for a snake. Ang mga type nila? Kadalasan, straight na babae. (wow ah! ruler bender? you already!) 

Meron namang mga subtle. Hindi tipikal ang damit nila. Not too much girly, but not too stiff like as the first. They are more stylish with their hair and knows how to play with it. Pabango nila? Unisex! Hahaha. They dress as comfortably as they could. Behave as carefree as they can. These are the types na tanggap nila ang limitations ng gender nila yet, enjoys what they are capable of. What they look for? Girls who love girls. Cheers!

Meron din namang di halata pero pag inobserbahan, lalabas at lalabas ang pagka dugong bughaw. Wala sa pananamit. Wala sa pabango. Wala sa buhok. Nasa kilos at galaw. Sila yung mga maangas na babae. These are the types that could have the best of everysides of the world but they only prefer one. Sigurado sila sa gusto nila kahit yung mga tao sa paligid nila nalilito pa. (refer nyo nga ako sa mga ganito. lol!)

Isa pang klase ay yung mga ubod ng arte na tibo. Kung may mga tibong akala mo lalake, may mga tibo din namang bihis babaeng babae, at walang bakas ng pag-aalinlangan pero ang gusto din naman pala’y babae. Kung magdemand pa nga ang mga ito sa kapwa nila tibo ay akala mo lalake ang lumiligaw. Kung magpahabol wagas. Kung maginarte walang kupas! Ate, wag mo namang kalimutang babae din yan. Kahit bihis sundalo yang naghahabol sayo, gusto din nyang maging prinsesa mo, ayaw lang umamin.

In random, may mga femme (tibong bihis babae) na nakakatakot. Malalaki ang katawan na kung lumandi sa mga tibo, nakakahilakbo. Halos kainin nila ang dance floor! May mga butch (tibong mukhang lalake) din namang feeling gwapo at mahangin pa sa mga lalake. Kung maglakad akala mo swabe, mukha namang pwe!

Mapa-babae man o lalake, bakla man o tomboy. Lahat ay iba iba pa rin sa pag-uugali. Sanga sanga ang karanasan. Walang pinipiling kasarian. Walang pinipiling pagkakataon. Walang tamang panahon liban sa ngayon. Lahat ay pantay panatay anuman ang iyong pagkatig.

Sa dinami dami nito, may isang katanungan pa din ang nais kong sagutin. Maari bang ang kaliwang paa ay sumawsaw sa kabila at ang kanan naman ay dito? HINDI! Walang bisexual. Ang babaeng bisexual ay straight pa rin. Sumusubok lang ng ibang baybayin pero lalangoy pa rin pabalik sa pang-pang. Ang lalaki namang sinasabing bisexual ay convicted. Nagtatago pa siya sa pag-asang magbabago pa ang panlasa.

Sa ganitong mga talakayan, mara-mare lang ang usapan. Walang taluhan. Di kita uurungan.

tinta ng tibo│k

hindi ko alam kung kelan mo mababasa to,
hindi ko din alam kung babasahin mo pa ba..
hindi ko alam kung nasan ka ngayon at kung anong ginagawa mo.
hindi ko alam kung kilala pa kita o kilala ba talaga kita. 
hindi ko alam kung tama pa ba tong ginagawa ko.
dati akala ko ang dami kong alam pero ngayon...
wala akong kaalam alam.


hindi ko alam kung bakit kahit anong kumbinsi ko sa sarili ko na tama na...
kahit anong saway sa akin ng mga kaibigan kong tantanan na kita..
tigilan na kita...
na tama na,
anong ginagawa ko ngayon?
eto pa din ako..


halos kagagaling palang ng mga galos ko.
kahihilom palang lahat ng sakit...
hindi ko inaasahang magiging ganito.
na yung patuyong sugat ay muling mabubuksan..
matutungkab at magiging sariwang sugat nanaman.
panibago.
at sa pagkakataong ito...
mas malalim.


alam ko kung paano mo sya minahal.
lahat ng sinabi mo pinaniwalaan ko.
nirespeto maging ang mga desisyong hindi ko maintindihan.
mga pangangatwirang walang katuturan..
ngayon tinatanggap ko na maski pagkakaibigan ay wala tayo.
nalulugnkot ako.
higit sa lahat, nasasaktan.
gusto kong ipaintindi sa sarili ko na dadaan ka lang.
na tapos na yung papel mo sa buhay ko.
na parte ka lang ng nobela ko.
feature story lang...


siguro nga feature story ka lang...
kahit anong gawin ko para gustuhin na maging bida ka,
di ko mapipilit isulat ang kwento na ayaw mismo ng tauhang napili ko para maging bahagi..
para ka talagang si Bessy.
at ako naman, ulol na si Lucas!
Mas malala pa ako kesa sa kwentong yun..
dahil ako at ang nararamdaman ko, totoo at hindi kwento lang.
nakakainis. nakakapikon.


pero hindi ako masukista bilang manunulat..
sa akin, tinitignan ko ang bawat anggulo ng storya.
iniintindi ang bawat bahagi ng kwento
hindi lang nagbibigay ng atensyon sa iisang tauhan.
bawat punto-de-bista ay pinag-aaralan.
binibigyan ng kahulugan.
hindi ako humahanap ng sakit.
inuunawa ko ang pinagmumulan nito,
dahilan upang hindi ako tumatakbo sa pinganggagalingan ng anumang pait.


kaya't kahit anong gawin mo Nesyl..
hindi ko makukuhang magalit sayo.
hindi kita makukuhang itakwil.
hindi kita magagawang kalimutan.
isa ka sa pinakamakulay na tauhan sa storya ng buhay ko.
alam ko kung sino ka, at anong klase kang tao.
aminin mo man o hindi.
andito ka sa talaan ko.
sa lahat ng nakasulat dito, yung pangalan mo ang pinaka madiin.
pinakamalalim.
pinakamahapdi ang pagkakatatak.


alam kong nasaktan ka.
nakita ko yun. 
alam ko kung gano mo sya kamahal.
napanuod ko yun. 
naramdaman ko yun.
kaya hinding hindi kita sinisisi sa kung anong klaseng tao ka ngayon.
hindi kita kailan man hinusgahan.


yung pagiging totoo mo sa akin sa mga nararamdaman mo...
sa mga karanasahan mo...
senswal man o pait ng kabataan mo..
ang katotohanan ng dugong itinatanggi mo sa pamilya mo..
ang reyalidad ng pagkatao mo...
at higit sa lahat ang katuparan ng mga pangarap mo..
sa personal mong buhay at ng taong pinili mong mahalin.
tinanggap ko, tinatanggap, at tatanggapin ko ngayon ng buong buo.


kung maari lang sana, ako na lang ang una mong nakilala..
ikaw na lang ang una kong minahal..
disin sana'y........


lahat may dahilan.
lahat may pagkakataon.
lahat may patutunguhan.


gusto ko nang magpaalam.
madaming beses ko na atang ginawa yun.
pero bumabalik pa din ako.
marahil tama ka, isa kang obsesyon.
nasidhi.
mahapdi.
matindi.


gustuhin ko mang sabihin na, 
"may mga nagmamahal na napupundi ang 4 sa 5 senses nila... sense of touch na lang natitira."
pang nobela lang yun...
o dugtungan ng mga salitang...
"higit ka pa sa isang libong bagay na pwedeng tanggihan ng isang taong tulad ko..."
sa pelikula lang yun...


madalas gusto ko nang maniwala na ang happy ending nasa isip na lang nga mga tao.
sa libro na lang mararanasan at sa pelikula na lang makikita..
pero sa kailaliman ng pakatao ko,
sa kaibuturan ng damdamin ko,
alam ko at naniniwala pa din ako... 
na maari parin tayong makadama ng totoo..
nang wagas..
nang walang alinlangan 
o anumang kasinungalig pagmamahal..


hindi man ngayon
hindi man bukas
pero alam ko, sa tamang panahon.
sa tamang pagkakataon.


mag-iingat ka.
alam kong kaya mo ang sarili mo,
pero pag hindi mo na kaya,
palagi mong tatandaan,
hindi mo kailangan mag-isa...

Bio From One Site

If I feel something I say it.
I write it.
I post it.
I blog it.


I was once a coward. Afraid of what others may think of me. Mainly afraid of rejection. Well, who says he's not? You're a liar!


I used to be a man-pleaser. (When I say man, I don't mean male homosapien. Gah!) 'Twas very tiring! Now I am free of religion and from people telling me what to do and what not to do.


I am definitely not an atheist nor agnostic. I believe in God and respect those people who genuinely respect other people as well. So let's leave it like that.


I am emotional. I don't pretend to be logical in decision making, because I know I am not. I am not unpredictable. I don't have moodswings. I am not a brat. 


I am sensitive to other people's feelings. I do everything I can to understand them and see beyond what they try to show. 
Behind those make ups. 
Behind those smiles. 
Those sun glasses. 
Behind the mask that each of us wear in front or other people.
I make it a point to know you better than others do, and even try my best to know you better than you know yourself.
I see beyond what meets the eye.
I look into the soul.


I am a friend. The first one to run towards you when the world has turned its back. I value friendship. I only have a few, but I will kill for them.


I am a lover.
of films, of music, of stories, of dreams, of passion.
I love deeply and give all that I can. 
Without limits. 
Without boundaries. 
I love unconditionally, yet I am not God. 
I am human. Frail and weak. 
I've got needs. I've got my own demands. I've got my own terms. I've got my own rules.
I believe that some rules are made to be broken and some people will come to break 'em. Maybe not just the rules...


I've been broken. Shattered to pieces. 
I bled. I shed tears. Tons of them.
Still I'm alive.
It didn't kill me but made me a better person. 
It made me a better me.
It made me wiser. Stronger. Tougher.


I am not perfect. I am impatient.
Since I say what I want when I feel something not good, keep out! Words are coming sharper than a sword.
I could kill you with it.


I mean what I say. I say what I mean.


My strengths are my weaknesses, and my weaknesses are my strengths.


What you see is what you get.
If you want it, come and get it.

ala alang malala

May mga bagay tayong hindi maalala, hindi dahil hindi ito mahalagang alalahanin pero dahil hindi ito makakabuti.
May mga bagay naman tayong ayaw na nating maalala pero pilit itong nagsusumiksik sa atin.
Tayo ang gumagawa ng mga pangyayari sa ating buhay. Tayo mismo ang pangunahing tauhan dito. Tayo din ang pipili ng mga eksenang kapapanabikan, o pagsisisihan.
Anuman ang kalabasan ng mga ala-ala, hindi mo ito maaring takbuhan. Kung hindi mo gustong tangkilikin ang sarili mong kwento, sino pa sa palagay mo ang babasa nito?

Halimaw

Ang pananaw ay mababaw
ng isang taong halimaw.
Kung sya'y sumigaw
ay pulos alingawngaw,
Sabayan pa ng pagsingaw
nitong utak nyang ampaw.
Wag nang mang-agaw
sa damdaming sabaw.
Pilitin mang magtampisaw
alam mong di sya hahataw.
Heto ngayo't nag-uumapaw,
kahit pa anong uhaw,
kung sa bawat araw,
nama'y walang kaulayaw.

Hey Stranger!

Hey stranger!
Where do you think you're going?
There's something you are missing.
Let me find that for you,
carry that for you,
and be the one for you.
We both act like in danger,
since destroyed by a lover,
so hey!
Let's just be together.

effusions while on a bus going home around 6:44pm

bugtong-bilog. bilog-bugtong

Dalawang beses natatanggap kada buwan,

pero dumadaan lang papunta kung saan.

Kung sanhi ng away ay napaka babaw,

ngunit kung manukso ay sadyang halimaw.

Sa buhay ito ay kailangan,

subalit panganib kung ito ang dahilan.

Bilog. Bilog. Kumakalansing sa aking bulsa,

Ayun nahulog, butas naman pala!



Originally published on legitimatevandalism.tumblr.com last Dec 17th, at 2010 1:21pm

isahang linya

“wag kang sumawsaw kung hindi ka marunong lumangoy!”


Originally published on legitimatevandalism.tumblr.com last Nov 12th, 2010 6:36pm

isahang linya

“Sa buhay, tatlong bagay ang napatunayan kong mahirap: gisingin ang nagtutulog-tulugan, tawagin ang nagbibingi-bingihan at pilitin ang nagpapapilit.”


Originally published on legitimatevandalism.tumblr.com last Aug 20th, 2010 11:44pm

Nung Bata Ako...

Sinong hindi nangarap maging doktor? Parang halos lahat ng bata nag-isip na maging doktor. Gagamutin daw ang may sakit. Nakakatawa pa, kunyari hindi yan iiyak pag may sugat na ginagamot para kunyari matapang sya. Ngayon napag-isip ko, hindi pala yung alcohol na nilalagay sa sugat ang mas nakakaiyak… Yun palang iniinom ang mas mahapdi.

Nung medyo natututo nang mangatwiran, naisip mong mag-abogado. Ang sarap ng pakiramdam makipagdebate. Yung tipong akala mong tama yung rule mo sa patintero pero wala naman talagang rule book yan. Paborito mo pang maging patotot (yung taya na nasa gitnang linya) hindi dahil ikaw ang bida, kundi dahil mas malaking teritoryo ang sakop mo at madalas kang pangilagan ng mga tumatawid dahil sa angkin mong kapangyarihan. Bata palang napaghahalata ka na.

Natagalan kang mag-abogado o doktor. Naisip mo ang tagal ng sampung taong pag-aaral para maging abogado o doktor. Bakit hindi na lang magdentista? Dr. pa rin ang nasa unahan ng pangalan mo at makakmit ito sa loob ng maiksing panahon. Limang taon lang ata o anim? Bakit hindi mo nga ba sinubukan? Pero alam mo, hindi naman talaga ang bibig ang problema ng tao, kundi ang mga salitang lumalabas dito kung saan walang gamot o pangontra.

Titulo lang pala gusto mo sa pangalan eh, edi Engr. na lang! Wow! Ang angas! May board exam pa yan na sabi ng iba walang kwenta daw ang course na walang lisensya pagkatapos. Anong saysay ng mga numero kung yung araw mo hindi mo mabilang? Hindi mo masukat kung ang desisyon mo ba ay aabot sa mga tinatantya mong dimensyon ng buhay. Hindi rin ito uubra. Makakita ka palang ng numero pumapalag ka na. One plus one lang naman ang usapan, pero nasan na yung ipaplus mo sa buhay mo? Bakit hanggang ngayon one ka lang?

Panalo din kung Architect ka. Kaso nang sinubukan mong magdrawing, puro drawing ka na lang. Wala ng natupad sa mga sinabi mo. Kaya lang ikinalulungkot kong sabihin tsong, sa buhay pag may mali kang naiguhit, hindi mo na mabubura yun. Gustuhin mo man, may isa o dalawang makakakita ng anino o marka ng maling linya o kulay na nailagay mo sa isang larawan.

Veterinarian? Doktor din yun, ng mga hayop. Baka dito pwede ka… sabi nga nila hindi mo maiintindihan ang pakiramdam ng mga aso hanggat hindi ka nagiging aso. Handa ka bang umamin na hayop lang ang makakaintindi sa mga asal na ginagawa mo minsan? Wag ka nang magkunwari dahil hindi naman talaga yan minsan… madalas…

Hindi ko alam kung bakit hindi pumasok sa isap kong maging nurse. Siguro dahil tingin ko sa kanila mahina, alalay lang ng doktor. Pero narealize ko sila nga yung nag-aalaga sa mga mahihina. Hindi ko rin kasi kayang magsuot ng puti, alam kong marumihin akong kumilos.

Isang bagay ang sigurado ako sa sarili ko bata palang ako. Kwento. Storya. Dayalogo. Itong mga bagay na ito ang mga umiikot sa sarili ko,s a utak ko. Lahat tayo may storyang nabubuo sa isip pero iilan sa atin ang handang magpahayag nito, iilan sa atin ang alam kung pano ito ilalagay sa mga titik na maiintindihan ng babasa. Mauunawaan ng makikinig at higit sa lahat, isasapuso ng mga maaantig.

Akala ko gusto kong maging doktor, abogado, dentista, engineer, architect, beterinaryo, pati jeepney driver, kundoktor ng bus at kung anu ano pang role na nilaro ko nung bata ako. Hindi pala yun ang gusto kong maging paglaki ko… Isusulat ko lang pala ang mga kwentong yun. Ang pangarap ng mga nangangarap pala ang gagawin ko. Masaya akong maipahayag ang nasa loob ko. May pera man dito o wala. May titulo man ang pangalan ko o wala. May magbasa man o wala. Basta ito ang gusto ko… at dito ako masaya, tumanda man ako mag-isa.

Originally published on legitimatevandalism.tumblr.com last Aug 8th, 2010 at 10:36am

Tahan an

Mainit nanaman ang araw. Katatapos lang ng bagyo at ang langit ay animo'y walang kibo. Sa tuwing ganito ang panahon, hindi ko alam kung ano ang mararamdaman. Ako ba'y mapapayapa dahil sa tahimik na kapaligiran o mababalisa dahil walang hudyat ang mga pagbabago sa paligid na maaring maganap.

Mahirap sumilong sa isang konstrusyong kung hindi inaanay ay wala ng haligi at minsan pa'y madilim o pundido na ang ilaw nito. Sa ganitong pagkakataon, malaki ang bahagi ko upang magkaroon pa ng kapakinabangan ang mga nasa ilalim.

Noong isang linggo, bago pa man bumagyo, napakatindi ng init ng araw. Hindi ko alam kung paano kakayanin ang tindi ng hapding dulot nito. Walang kasing hapdi ang sikat ng haring araw na nakakatunaw sa bawat matatamis na pinagsamahan namin ng gabi. Pakiramdam ko ilang araw pa na hindi magbabago ang klima, baka hindi ko na kayanin. Buti na lang hindi buong araw mainit. Buti may tinatawag na gabi at buwan at bituin. Kung mahapdi ang araw, pagdating naman ng gabi... minsan ayoko na mag-umaga.

Hindi lang hapdi ng araw ang kailangan kong pagtiisan. Nariyan din ang lakas ng ulan. Matapos ang init ng araw, darating ang kulimlim ng mga ulap, maya maya pa'y may kasunod na itong kulog at kidlat. Hanggang sa malakas na buhos ng ulan. Ito yung mga pagkakataong gusto nang sumabog ng dibdib ko. Sinasabayan ko na lang ang pagbuhos ng ulan, sa ganitong paraan hindi nila namamalayang hindi lang pala tubig ulan ang bumabasa sa kanila.

Kapag malakas ang hangin, masalas sa kagustuhan kong makaalis dito, nais ko na lamang magpatangay. Ngunit nagingibabaw pa din sila sa akin. Hindi ko kayang umalis sa kinatatayuan. Paano na sila? Alam kong kailangan nila ako...

Wala na ngang haligi, hindi pa maayos ang ilaw... Hindi ko hahayaan pang mawalan ng bubong ang bahay namin.

Originally published on legitimatevandalism.tumblr.com last Jul 17th, 2010 at 1:36pm

Back for Good

I never stopped writing. I just stopped posting. I have been too busy doing lots of things that I forgot what I am here for. Now I am back and will never leave my first love. My companion. My everything.

I will import some of my writings here from my tumblr account, since I find this blog more appropriate. I will not care if anyone will read it, so long as I am still able to express what I want, that's gonna be more than enough.

Silver Part I

Things have been running in my head now for days and decided to share them with no one else but you. I am actually pissed with the people around me, so I've decided to talk to my best bud - writing. 

Since a few days from now, I'm going to be 1/4 century old, too old for childish stuffs but too young to rush life, so I'll be writing about 25 things...Things that I have learned in life...

1. No one could help you but yourself, yet there are people in your life you cannot live without.
2. If there are people you cannot live without, there are also people whom you wish you haven't met.
3. You should not wait for the right time to fulfill your dreams. Everyday is the day to start fulfilling it. One step at a time.
4. Sometimes, the people who made you realize your dreams are the same people who will tear them down.
5. No one would appreciate you best but yourself. Believe in what you can do.
6. Keeping your feet on the ground is not the best thing to do but flying high above it. The secret to humility is realizing that you don't step unto anyone while you're on your way to the top.
7. People are never contented, and so you are. Don't worry, you're just being human.
8. Happiness is not the goal of all people but acceptance.
9. Not all people who quotes a lot of sayings and theories are smart ones. Life is more than what you read in those books. It's a lot more than those theories.
10. There's nothing wrong in making mistakes and admitting it. Crying in front of people will let you lose nothing but pride.
11. People may say things against you without you knowing it. Smile, they've been talking about you because you have something they don't and they are bothered by it. See how influential you are? 
12.  Everything is a choice. If you live it to destiny, that's your choice.
13. When you keep hatred against anyone, you hurt no one but yourself. Forgiveness is the only way to freedom.
14. It is easy to solve other people's problems and make them happy again but when it comes to your own, it is a lot tougher than you could have imagined.
15. Everyone has a story to tell but nobody is there to listen.
16. If someone would tell you s/he'll be always there for you, that's because s/he always wants you to be there as well. S/He is afraid to be alone.
17. Your friends could be like a family but your family will never be like your friends. They will always be your family.
18. Living is simple, surviving is not.
19. You should know others better than they know themselves and you should know yourself better than others know you.
20. The weather could be so unpredictable, just like you.
21. You could always stay in a persons life until s/he wants you to.
22. You can fake it as long as you can. You are not fooling anyone but yourself.
23. The greatest monster around that could kill everyone around is the green-eyed one. Be careful, you could have it.
24. Two letters added in words could give you a whole entire thing. Like adding the letters D and E to the word mentor.
25. People share what they have learned for only tow reasons: they don't want their heads puffed up or they just wanted to tell you how stupid you are.

While writing these things, I have learned that there are things that are yet for me to learn. It doesn't matter how great your learnings are as long as you learn.

Asyumero't Asyumera!

Plain and simple lang naman kasia ang usapan. Kung ayaw mo sa tao wag mong ientertain. Wag mong hayaang mag-invest pa sya ng time sa'yo at mabigyan pa ng dahilan para lalo ka nyang magustuhan. It's not the other person's fault na mag-assume. Gusto ka nya eh, kaya bawat gawin at sabihin mo sa kanya matters. Even the time and attention you give that person, lalo na yun kasi yun ang gusto nya. Dahil even the slightest and shallowest thing you do affects the other person bigtime. Kasi nga gusto ka nya at ang gusto nya ay mapansin mo din sya. Kahit sa napakaliit na pag-asang nakikita nya, panghahawakan nya yun. Until finally, masasaktan lang pala sya sa huli.

So kung alam mong gusto ka ng tao at wala ka namang planong gustuhin sya, tama na. Wag mo syang pahirapang kalimutan ka kasi malalim na ang bangin na nahukay nya.

Kaya wag mong sisihin ang mga taong asyumero't asyumera. Maybe they have reasons na yung taong gusto mismo nila ang may kasalanan.

emosyon

Sa isang manunulat, hindi nya maaring pigilan ang daliri kung ito'y aligaga at gustong maglahad ng isang bagay o mga bagay bagay na dinidikta ng kanyang kokote. Katulad na lamang ngayon, may mga bagay akong gustong sabihin sa sarili ko kaya ako nagsususlat. Yun ang isang panuntunan ko sa pagsulat. Hindi ako maaring magsulat ng isang bahay na ako mismo ay hindi naantig. Nararapat lamang na ako ang unang-unang makaramdam ng bawat titik, ng bawat salita, ng bawat parirala, ng bawat pangungusap, ng bawat talatang bubuuin ko.

Gusto kong ipaalala sa sarili ko kung nasan ako. Gusto kong ipaalala sa sarili ko na mas marunong akong magdala ng isang bagay ngayon kaysa noon. Hindi ko sinasabing mas magaling ako kanino pa man, nais ko lamang ipaalala sa sarili ko kung ano yung tama at nararapat gawin. Mahirap madala ng emosyon. Kapag natangay ka nito, hindi mo na alam kung saan ka mapapadpad at kapag nalugmok ka, mahihirapan ka nang bumawi. Walang masamang maging masaya. Oo, masaya ako. Ngayon ko na lang nakita yung sarili ko na ngumiti ng ganito kaya gusto kong ingatan itong kaligayahang ito.

Pagod na akong maging malungkot. Pagod na akong maghintay. Pagod na pagod na ako. Gusto kong magpahinga, ngumiti at maging masaya. Hindi naman siguro kasalanan kung bibigyan ko ang sarili ko ng pagkakataon. Ginawa ko ang lahat. Hanggang sa kadulo-duluhan sinubukan kong humawak. Pero wala na akong makapitan. Wala na akong makitang dahilan. Napapagod na akong lumaban mag-isa.

Hindi ko man alam kung ano ang naghihintay para sa akin bukas, isang bagay lang ang tinitiyak ko, mabubuhay ako ng hindi iniisip kung ano na ang mangyayari sa susunod na bukas. Gusto kong namnamin ang bawat pagkakataon na gumigising ako, malakas at may opurtunidad na maging mas mainam kaysa sa nakaraang araw. Mahirap paikutin ang buhay sa isang tao o bagay, dahil pag nawala ito ay kasama kang maglalaho na parang bula. Parati mong tatandaan na mas madaming dahilan para maging masaya. Hindi ngayon ang araw para malungkot. Panahon na upang lumaya ka.

straight answers please

Can I hate you?
Cause I hate myself even more.
Why can't I just stop?
Cause I know you'll come back for more.
How do you want me?
Cause I have put my best foot forward.
What do you expect me to do?
Cause there's nothing for me to hold on to.
Who are you gonna be?
Cause I am just me.
When will you be free?
Cause nobody can ever save you.

gaymunication

gaymunication

(pang) paraan ng pagpapalitan ng kuru-kuro at saloobin ng mga may sariling mundo at wika na pangkaraniwang tinatawag na nabibilang sa ikatlong pangkat - mga babaeng gusto ay pechay at lalakeng gusto ng saging.

Kung may Genderlect Styles si Deborah Tannen na nagsasabing iba ang paraan ng pakikipagugnayan ng babae sa lalaki, ako ay naniniwalang may Gaymunication. Ito ang kaibahan ng pakikipag-ugnayan ng mga bakla at lesbyana sa mga babae at lalake. (I don’t want to coin the term tunay na babae and tunay na lalake just to give emphasis on straight individuals. Being gays and lesbians do not make them fake man or woman. In fact, I’d rather consider them more genuine since they know what they want and accept who they really are. Admitting such does not make them less as a person!)

Sexuality is born but Gender is a choice. Every human being are born straight, until they are not.

they call me joy

Just finished watching "Ligaya ang itawag mo sa akin" a motion picture by Carlos Siguion-Reyna and written by his wife Bibet Oteza. It mirrors the hypocrisy in the society. On how people commit sin, and practically enjoy while doing it. But then right after the act, they go on with their rituals - shamelessly hide their filthiness. I find the plot simple but the dialogues heavy and deep.

Can't wait for the next picture.

distance formula

Ang hirap ng malayo ang church. Gustong gusto kong magsimba pero hindi na kasya ang oras ko para sa mga dapat kong gawin. Hindi na din kaya ng katawan ko minsan. Ako ba ang lalapit sa church o yung church ang ilalapit ko? Pag pinili ko yung una, malayo nanaman ako sa pamilya ko. Malungkot yun! Pag yung pangalawa naman, ayoko nun! Mapapalitan pa yung mga babies ko, eh mahal ko yung mga yun!

buhay

Minsan may mga pagkakataon talagang magigising ka na lang tapos wala kang ibang maramdaman kundi pagod. Gusto mo na lang pumikit para wala kang maramdaman. Nakakatamad gumising. Nakaktamad huminga. Nakakatamad mabuhay. Ang dami mong kailangang gawin pero hindi mo magawa. Hindi mo maumpisahan. Nawawala at nauubusan ka ng dahilan para magpatuloy. Pero alam mong hindi ito dapat. Alam mong mas maraming magagandang dahilan para magpatuloy kaysa sumuko.Talunan lang ang sumusuko at kahit kailan walang sinuman ang gustong matawag na bigo. Hindi ako bigo. Hindi ako sawi. Minsan lang mas pinipili nating maging malungkot. Ang tumingin sa mga bagay na walang saysay kaysa ngumiti sa mga pangyayaring nagbibigay ligaya sa bawat sandali. Hindi dito natatapos ang lahat. Ang bawat nararamdaman ng tao ay lilipas din. Sa isang iglap maaring magbago ang lahat. Ngunit lagi mong tatandaan na mas totoo ang nararamdaman kaysa sa sinasabi ng utak mo na dapat. Kung hindi ka aamin at magpapakatotoo sa tunay na nararamdaman mo, daig mo pa ang sinungaling at walang binatbat! Ang bagay na hindi nakikita ay higit kailanman mas mahalaga kaysa sa mga bagay na dinidikta sayo ng paligid, ng sitwasyon, ng pagkakataon.

symphony of your own world

Last night, I figured out that the greatest invention for me would be the mp3 player. Ito nga dapat yung topic ko sa thesis with the same title above. It is a good companion than others, or sometimes it is even better. I have made a list kung bakit minsan mas masaya pang kasama ang mp3 player kaysa sa tao:

1. You do not need to say anything to it para bigyan ka ng magandang music dahil ikaw naman ang pipili ng mga kantang ilalagay mo dito. Hindi tulad sa tao, minsan kailangan mong bolahin para maging okay kayo.
2. The only time na hindi tutunog ang player mo kapag low batt na ito at hindi mo nacharge. Isa lang ang solusyon, icharge mo! Pero ang tao, naku! Pag yan inatake ng mood swing, patay ka na... kailangan mong mag-antay ng syam syam bago mo makausap ng matino.
3. The music it plays have a subtle way of telling you how stupid you are. Aaliwin ka ng beat ng kanta at tipong matatawa ka na lang kasi nakakarelate ka sa tugtog mo. Kung tao yan, mapapamura ka kapag may sinabing hindi mo gusto o di kaya tatagos sa buto mo yung sakit at kapag mag-isa ka na lang marerealize mo kung gaano kabigat yung sinabi nya sayo.
4. Your mp3 rides on your mood. Makakapili ka ng kantang babagay sa nararamdaman mo. Hindi katulad sa tao. Madalas hindi nila masakyan ang trip mo na tipo bang you have to explain yourself to them all the time para lang mainitindihan ka nila.
5. Ang mp3 hindi magtatampo pag isang araw bigla mo na lang hindi ginamit at pinakinggan. Ang tao? nako! Hindi mo lang mabati ng maayos magtatampo na. Ma-late ka lang ng reply parang tanga na.
6. Hindi din mabilis masira mp3. Siguro depende sa tatak at sa pag-iingat. Pero sa tao, madalas kahit anong ingat pa ang gawin mo, nasisira pa din. Minsan nga kung ano pa yung pinakaiingatan mo, yun pa ang nawawala.
7. At kung masira man ang mp3 mo, ganun talaga, lalo pag madalas ginagamit... bili na lang ng bago. Pero pag sa tao, madalas kung sino yung lagi mong kasama, pag yun nasira at hindi na gumana, yun pa ang pinakamahirap tanggapin.

Ilan lang yan sa mga dahilan bakit naisip kong pinakamasayang imbensyon ng tao ang mp3 player. Anu mang tatak nyan, ipod, sony, creative, phillips o cd r-king, maging yung nabibili sa quiapo o divisoria pa yan, pareho lang tayo ng mp3 na tinutukoy. Sinu mang tao ang nasa isip mo, babae, lalake, bakla, tomboy, matanda, bata, may ipin o wala, tao pa din yan.

Basta ako, naaaliw ako sa mp3 ko at wala akong pakialam sa'yo. Isa pa, nakikibasa ka lang. haha

outburst

I love the people around me... my kuya, my tatay, and bunso. They are the ones that keep me smiling. I miss them a lot, though it's just been a week since I last saw them. Maybe the reason why I'm a bit bothered cause I know there is a small chance for me to see them tomorrow. No matter how much I wanted to spend Christmas with these people I love the most, I am still wishing I could have the means to go out with them. They are the ones who believe in me. I cannot let them down. Not even my nanay who entrusted the team to me. I cannot let her down as well. I am doing my best. I am giving my best shot for these people. My mom, to whom I would like to be the one to make her dreams come true; to give her the life she deserves. My mom, my queen. To my princess, you know who you are. I'd built my dreams with you, cause there is no one I see but you. You are my everything. My only thing. People just come and go but you, I would like you to stay. forever...

Ikaw. Kayo. Ako.

Naalala ko nung una akong nagkaron ng ganitong space para magsulat. May mga tao akong gustong kausapin at sabihan ng mga bagay-bagay pero hindi ko magawa kaya dinaan ko na lang sa ganito. Ngayong araw, ganoon din nararamdaman ko kaya sisimulan kong magsulat ulit.

Ikaw, ang drama mo. Paulit-ulit na lang ng ganyan ginagawa mo. Hindi ka ba nagsasawa? Kaya mo naman kung gugustuhin mo, pero para kang sira kasi pinipili mo pa ang maging mahina kaysa tumayo sa sarili mong paa. Oo mahina ka. Kailangan mo ng lakas. Alam mo naman kung paano makakakuha non diba? Ano pang inaantay mo? Kilos na!

Ikaw, hindi ko alam kung anong iniisip mo ngayon. Hindi naman ako natutuwa sa kinahinatnan natin pero things happen. Ikaw lang naman talaga inaantay ko. Pero pakiramdam ko kasi hindi na dadating yung panahong inaantay ko sayo. Nakakapagod. Pagod ka na din. Tama lang na ganito na tayo. Okay na ako. Kakayanin ko. Natututo na rin ako. Balik ako sa pagsusulat. Minamahal ko na ulit ito. Salamat. Salamat sa lahat.

Ikaw, magulo ka. Magulo utak mo. Magulo nararamdaman mo. Naisin ko mang maging andyan para maliwanagan ka, tinataboy mo ako. You don't give me any choice. I wanted to be there for you and you know that. Pero hindi ko maintindihan kung bakit ganyan ka. Kung bakit ginaganito mo ako. Wala akong ginagawang mali sayo. Ang mali ko lang, hindi kita kayang talikuran. Nakakainis!

Ikaw, pag naalala kita napapangiti ako. Nakakaadik ka kasing titigan. In that simple way napapasaya mo ako ng wala kang ginagawa. Anytime I need to see your face I just close my eyes... Ooh I want you, I don't know if I need you but Ooh I'd die to find out... Perfect description yang kantang yan ng nararamdaman ko para sa'yo. But one thing that I will hate, I will not lose my pride to someone like you. So if you have any plans of doing it, ngayon palang titigilan na kita.

Kayo, sana maging masaya kayo sa buhay na mayroon sya. Ito naman yung gusto nyo diba? Hindi nya magawa yung gusto nya dahil iniisip niya kayo. Kayo ba inisip nyo sya? Kung ano ang makakapagpasaya sa kanya? Gusto ko kayong murahin. Gusto ko kayong sugurin at ipamukha sa inyo ang maraming bagay. Gusto ko syang kunin at ilayo sa inyo. Pero kahit gaano ko kagustong gawin yun, wala akong laban. Hindi ako yung pinili nya. Kayo. Mahal nya kayo, utang na loob... ingatan nyo naman sya. Pakinggan nyo. Marami syang gustong sabihin sa inyo.

I am hoping after two weeks, tapos na tong drama na ito. It would be better kung mas maaga sa two weeks na taning ko sa sarili ko. Gusto ko na magsimula ng bago. Yung ako na lang talaga this time. Walang inaasahan. Walang ineexpect. Walang attatchments. I think I need that now.

the hit is on!

Since I am fond of writing, I have decided that it's about time to create a blog that is independent from any social network. My previous blog is through friendster.com. This has long been my plan and finally, here it is.

I'll be reposting my write ups from my old blogs in the next days to come and most probably write new ones.

These are the vandalisms of my mind, my superfluous effussions.