Sa isang manunulat, hindi nya maaring pigilan ang daliri kung ito'y aligaga at gustong maglahad ng isang bagay o mga bagay bagay na dinidikta ng kanyang kokote. Katulad na lamang ngayon, may mga bagay akong gustong sabihin sa sarili ko kaya ako nagsususlat. Yun ang isang panuntunan ko sa pagsulat. Hindi ako maaring magsulat ng isang bahay na ako mismo ay hindi naantig. Nararapat lamang na ako ang unang-unang makaramdam ng bawat titik, ng bawat salita, ng bawat parirala, ng bawat pangungusap, ng bawat talatang bubuuin ko.
Gusto kong ipaalala sa sarili ko kung nasan ako. Gusto kong ipaalala sa sarili ko na mas marunong akong magdala ng isang bagay ngayon kaysa noon. Hindi ko sinasabing mas magaling ako kanino pa man, nais ko lamang ipaalala sa sarili ko kung ano yung tama at nararapat gawin. Mahirap madala ng emosyon. Kapag natangay ka nito, hindi mo na alam kung saan ka mapapadpad at kapag nalugmok ka, mahihirapan ka nang bumawi. Walang masamang maging masaya. Oo, masaya ako. Ngayon ko na lang nakita yung sarili ko na ngumiti ng ganito kaya gusto kong ingatan itong kaligayahang ito.
Pagod na akong maging malungkot. Pagod na akong maghintay. Pagod na pagod na ako. Gusto kong magpahinga, ngumiti at maging masaya. Hindi naman siguro kasalanan kung bibigyan ko ang sarili ko ng pagkakataon. Ginawa ko ang lahat. Hanggang sa kadulo-duluhan sinubukan kong humawak. Pero wala na akong makapitan. Wala na akong makitang dahilan. Napapagod na akong lumaban mag-isa.
Hindi ko man alam kung ano ang naghihintay para sa akin bukas, isang bagay lang ang tinitiyak ko, mabubuhay ako ng hindi iniisip kung ano na ang mangyayari sa susunod na bukas. Gusto kong namnamin ang bawat pagkakataon na gumigising ako, malakas at may opurtunidad na maging mas mainam kaysa sa nakaraang araw. Mahirap paikutin ang buhay sa isang tao o bagay, dahil pag nawala ito ay kasama kang maglalaho na parang bula. Parati mong tatandaan na mas madaming dahilan para maging masaya. Hindi ngayon ang araw para malungkot. Panahon na upang lumaya ka.
